نقش و جایگاه توقیعات در عصر غیبت صغری

مشخصات کتاب

شماره کتابشناسی ملی : ایران81-28610

سرشناسه : جباری، محمدرضا

عنوان و نام پدیدآور : نقش و جایگاه توقیعات در عصر غیبت صغری/ جباری، محمدرضا

منشا مقاله : ، انتظار، ش 3 ، (بهار 1381): ص 140 - 165.

توصیفگر : نامه ها

توصیفگر : محمدبن حسن(عج)، امام دوازدهم

توصیفگر : انتظارمنجی

توصیفگر : ظهور منجی

توصیفگر : تشیع

توصیفگر : عصرغیبت

توصیفگر : دستنوشته ها

مقدمه

از مهم ترین وظایف و مسؤولیت های «نائبان چهارگانه» در عصر «غیبت صغری»، دریافت و تحویل نامه های شیعیان، به امام عصر (ع) و متقابلاً پاسخ آنها به شیعیان بود. البتّه در عصرهای پیش از «غیبت صغری» نیز یکی از مهم ترین راه ها برای ارتباط شیعیان با امامان معصوم (ع)، نامه ها و مکتوبات بود. به عنوان نمونه، «عبدالرحمان بن حجّاج»، وکیل امام صادق (ع) و امام کاظم (ع) در عراق، به علت رفت و آمدی که بین عراق و مدینه داشت، گاهی به عنوان رابط، بین برخی از وکیلان - همچون «علی بن یقطین» - با امام کاظم (ع) ایفای نقش می کرد.در یک مورد، علی بن یقطین ضمن دادن نامه ای، از وی خواست که آن را به امام کاظم (ع) در مدینه برساند. [1] در موردی دیگر، علی بن یقطین از دوتن به نام های «اسماعیل بن سلام» و «ابن حمید»، برای رساندن نامه های شیعیان عراق به امام کاظم (ع) بَهره برد. [2] البته شیوه «ارتباط مکاتبه ای»، در موارد بسیاری به عنوان ابزاری مطمئن، برای ارتباط ائمه (ع) با نمایندگان شان و بالعکس، پیش از عصر غیبت صغری مورد بهره برداری بود. نمونه یادشده درباره «علی بن یقطین»، نامه «عبدالله بن جندب»، به امام رضا (ع) و پاسخ آن حضرت [3] و... از این مقوله است. [4] این روش ارتباطی، در